Religie is een programmeertaal die, mits goed verstaan, de grootste wanprogramma’s en andere programmeerfouten van mensen kan doen herschrijven.
Zo, om maar even een balletje op te gooien in de discussie over bewustzijn, wetenschap en religie (geïnspireerd op het werk van Sam Harris dat ik aan het lezen en luisteren en bekijken ben)

Een toelichting voorbeeld:

Ik ben verslaafd aan het denken van oerslechte gedachten over mezelf. Net als dat ik verslaafd ben aan 2048. Ik speel het tot in de oneindigheid. Ik verlies steeds. Het levert niets, het produceert niets, het brengt me niets. Het geeft geen soelaas, geen bevrediging, het voelt niet lekker, het geeft geen kick. En ga zo maar door.

Nu wil het geval dat ik een evolutionaire mind heb, die gedachten denkt die goed zijn voor het voortbestaan van de soort mens. Denk aan het willen eten van zoetigheid, of het neuken met een debiel wiens ogen te dicht bij elkaar staan en die meteen weer zijn zaad in een ander meisje pompt en nooit bij me zal blijven om het kroost op te voeden, maar toch wil ik hem. You get the point?

Waarom ben ik verslaafd aan het denken van oerslechte gedachten over mezelf? Nou. Dat komt omdat ik een typetje anders ben. Mijn hart is anders, mijn hoofd is anders, mijn denkbeelden zijn dus anders, mijn voelen is anders, en mijn volgzaamheid is anders. In ieder tijd tot nu toe, is dit non-conformisme niet gewenst geweest. Ik ben verbrand als heks, gemarteld als Tempelridder, in het vuur geduwd als Kathaar, en nu ook weer gepest en uitgesloten als ware ik ‘anders’. Whatever that may mean.

Mijn evolutionaire mind probeert me, op de meest stompzinnige manier die je je maar kunt bedenken, te beschermen tegen mijn eigen non-conformisme. Het gebruikt daarvoor de minst ontwikkelde vorm (omdat de wat meer ontwikkeldere vormen ook al geen effect hadden) door als een Don Demon in mijn oor te hijgen dat het maar beter is als ik er niet ben, op de wereld dan bedoelt Don Demon dan. Ik heb sowieso geen bestaansrecht, dus laat ik toch ophouden met het innemen van ruimte, het nuttigen van hulpbronnen en andere voedselmiddelen en laat ik al helemaal niet anderen lastig vallen met mij en mijn gevoelens en problemen. Laat ik maar van de aardkloot verdwijnen, dat is beter voor het collectief.
Op zich heeft Don Demon Chaos wel een punt natuurlijk. Ik begrijp hem wel, vanuit de kunst dat ik hem wel kan begrijpen maar hij mij niet. Voor het collectief is het inderdaad ook beter dat ik er niet zou zijn. Ik ben namelijk, in een minieme krachtenveld -maar dat kan Don Demon niet voelen want hij denkt namelijk dat hij de hele wereld is- mogelijk eventueel misschien wel een heeeel klein beetje een bedreiging voor het geheel. Want stel je voor dat ik met mijn anders zijn iemand anders ook nog zou besmetten, dan zouden er misschien wel TWEE anderen zijn. Oh jee. Oh jee. *alert alert*

Maar nu komt de grap.

Ik schrijf het nu namelijk erg duidelijk op, en personificeer Don Chaos op een ludieke manier… Als hij echter aan het roer komt, is er niets meer om te lachen in mijn leven. Op een onwrikbare manier identificeer ik me namelijk met zijn gedachtegoed. Zijn gedachten kloppen aan alle kanten. Dat ik het zelf niet had kunnen bedenken!? Hij heeft gelijk. Ik ben inderdaad een mislukt neon-gekleurd Chinees speelgoed vol met kankerverwekkende stoffen en als het ontvangende kind van dit speelgoed er naar kijkt val ik al van ellende uit elkaar. Wat een verspilling van plastic, kindervingertjes, zeemijlen, afvalstoffen en mislukt verwachtingsmanagement.
Onwrikbaar. Dus niets tegen in te brengen.
Ik ben die gedachten. Die gedachten zijn WAAR. Met HOOFDLETTERS dus.

Daar heb ik dus zo’n gigantische programmeerfout te pakken gepaard met een groots wanprogramma.

Die programmeerfout zit op twee niveaus. Allereerst denkt Don Demon dat hij de wereld is. Het is een soort van complexe ego-truck. In plaats van dat hij zichzelf opblaast (wat een ego meestal doet) probeert Don Demon de wereld juist te laten imploderen. Het wezen waar hij in woont, moet weg (ja, dat ben ik). Moet uitgewist worden. De denkfout dat hij daarmee zichzelf ook uitwist komt niet in hem op. Hij is namelijk Lord of the World (ja, ik gebruik deze term bewust). Dat wil dus zeggen, dat het ik van Eva denkt dat het Lord of the World is. Dit is de grootste programmeerfout die we heden ten dage hebben. Majeure misser. Zou ik willen zeggen. En toch ook zo logisch. Namelijk: Het ego denkt dat ‘het ik’ namelijk het belangrijkste is op de wereld. En het enige. En op zich komt dat vrij dichtbij een andere Waarheid.

Die waarheid is namelijk, op zijn Highlanders (met artistic license): There is only One.

Er is Een. Jij en ik bestaan uit hetzelfde Een. Dat is letterlijk. Dat is figuurlijk. Dat is metaforisch. Dat is mythisch. Dat is mysterieus. Dat is transcendentaal. Dat is the bomb. Alles en niets bestaat en komt voort uit Een. Dat begrijpt je hoofd niet. Het is namelijk niet gemaakt om dat te bevatten. Het draait op een besturingssysteem dat software-hiërarchisch zoveel lagen hieronder draait, dat het gewoonweg niet de tools en de interfaces en de code heeft om dit te bevatten. Nu wil het geval dat er wel een ‘ding’ -noem ik het maar- in je roze jelly bio package woont dat het wel weet. En dan bedoel ik wéét. En dat is je lege midden waar het bewustzijn van je Hart woont. Als je niet voelt wat ik bedoel, oe la la… There is a lot to discover there, Jane.

Je hart is de Kenner van Waarheid. Dat we ook wel Ziel kunnen noemen. Omdat alles bezield is door hetzelfde Een zit er overal de Hoogste Waarheid in. In alles dus. In de liedjes van André Hazes, in de meditatietechnieken van Osho, zelfs in de bommen van terroristen. Overal Hoogste Waarheid. Dat kun je met je Hart zien, want je Hart kent de Hoogste Waarheid. Je Hart is de Kenner  van je Ziel. Zij zijn samen De Geliefden.

Echter: er is een soort van Goddelijke Ethiek. Hoe verder je je Hart kunt openen, omdat je steeds meer Waarheid tot je neemt; of hoe meer waarheid in zielsvorm je tot je kunt nemen, des te verder opent je Hart en dan kun je met Liefde kijken naar zelfmoordterroristen, maar weet je ook dat er een grotere liefde mogelijk is in de wereld die niet alleen Don Demon voedt, maar een bijdrage levert aan Een.

Hoewel ik geen intentie heb om mensen te vermoorden om zelf in de hemel te komen, ben ik ook vies veel met mezelf bezig. Mijn leven is namelijk een hel. Ik leef met een ernstig ‘vurende’ post traumatische stress stoornis. Als hypersensitief kind waren mijn ouders niet goed genoeg afgestemd op mij. Dat betekent dat de Eerste Liefde die je als mens op de wereld wilt ontmoeten aan me voorbij is gegaan. Om te kunnen overleven, ben ik gestopt met leven. Ik heb, weliswaar niet bewust, maar het toch zélf gedaan: ergens heb ik mijn grote Hart uitgezet om mijn lichaam te kunnen laten overleven. En hoewel het ieder mens haar geboorterecht is om De Grote Liefde te ontmoeten in het leven, en we het geprogrammeerd hebben dat onze ouders die eerste projectiedragers van die (anima en animus) Liefde zijn, gaat dat in ontstellend veel van de gevallen ontzettend mis. Afgrijselijk. De tragiek van de Aarde.

En zo kom ik weer op de programmeerfout: idealiter programmeren ouders in hun kinderen de code: “Jij bent geliefd. Er wordt van jou gehouden. No matter what.”

De meeste mensen hebben echter code als: “Als je het morgen wél beter doet, dan willen we misschien eventueel nog wel overwegen of we dan wel van je houden. (en beter staat dan voor: meer geld verdienen, een betere mama zijn, nog knapper, nog een grotere TV, de ziekte van completer, zullen we het maar noemen).
Andere code is: $%^&*(, Godverdomme. Wie heeft er het recht om niet van mij te houden!?!? Ik ben BOOS. Ik snijd je af in het verkeer! Ik naai je met mijn markteting! ik verkoop je voor de volle mep een imitatie-fietszadel als het net onder je kont is gestolen. Ik martel je zodat je zegt wat ik wil horen.

Transactionele analyse en schematherapie hebben meer prachtige voorbeelden.

Programmeerfouten dus.

In onze seculiere samenleving met dikke ontzuiling maar wel grote zingevingsnood, zijn we met zijn alle aan het mediteren geslagen. Het doel van meditatie, de échte, is om het ego te ontmantelen als zijnde het een gedachtenapparaat, net zoals je darmen windjes maken. We identificeren ons met die gedachtenwindjes en nemen ze voor waar aan, of wringen ons in allerlei bochten om er sorry voor te zeggen (of we genieten van de stank van onze gedachten, dat kan ook nog).

In mijn programmeerfout (samenvattend: een suïcidaal afweermonster dat me geen moment met rust laat en me de grootste schuld, schaamte en stomheid toedicht die er maar op de wereld zijn en dat ik de allerslechtste ben die niet het recht heeft om te bestaan) moet je bijna van bovenmenselijke krachten komen om deze programmeerfout eruit te programmeren. En als je jarenlang met bovenmenselijke krachten dat hebt gedaan, kom je op een punt richting de bergtop waarin je moet erkennen dat er helemaal geen berg is, laat staan een top. Het gaat om het aanvaarden en accepteren dat er een programmeerfout is. Maar hoe doe je dat, als Don Demon nooit zijn bek dichthoudt, en hij zo hard schreeuwt dat ik mezelf van kant moet maken, dat het ook wel rust zou geven om het gewoon maar eens te doen. Immers: ik heb mezelf toen ik een kind was, toch al het hart uitgeknepen, dus ik leef al in een soort van over-time, dus waarom doe ik toch alle moeite voor dat kutleven anyway?

En dan komt daar, begeleid door Ivanhoe-muziek, mijn liliputer op een liliputer-pony aangemarcheerd met een lans in zijn schoen en de pony heeft een schattige door-de-oma’s-van-de-innocent-smoothies-mutsje op en dan klinkt het met een lief knabbel en babbel-stemmetje…. “Eva, schat. Nog even doorgaan. Ik weet ook niet meer waarom, maar dat is de tekst uit het draaiboek. Nog even doorgaan.”

En dan moet ik lachen om mijn eigen sprankelende inborst en ik weet niet uit welke dark matter ik de energie nu weer haal, maar we gaan er weer voor. Zoekend naar de programmeerfout en hoe ik daar met mijn bewustzijn/retrospectie/aandacht/Grote Zelf wederom intelligenter kan zijn.

Ik heb geleerd dat een programmeerfout niet opnieuw te coderen is. Het is slechte code. Werd geschreven in grote momenten van stress. Dat maakt altijd slechte code. En in mijn geval zit het pre-verbaal opgeslagen in mijn amygdala, hypocampus en hypothalamus. De stress-ass. Rambam. Geen EMDR kan er tegen op. En ik heb met regressie al zoveel pus uit die amygdala geknepen dat de KNO-arts (of de neuro-chirurg is beter) me in de top 5 zou zetten.

Waar blijft die religie nou? Hoor ik je denken. En anders denk je het nu.

Mijn collectieve programmeerfout is dat ik denk dat ik ‘ik’ ben. Ik val samen met de gedachten van Don Demon als hij aan het roer zit. Dat komt omdat ik geen Liefde heb gekend in de tijd dat ik het als Pokon nodig had. Dat maakt een continue hel van mijn huidige leven waarin ik overal waar ik kijk het trauma van vroeger zie. Erg vermoeiend, kan ik je wel zeggen.
De programmeercode van ‘jij bent geliefd’ is dus mislukt. En wat heb ik er voor in de plaats gekregen? Het dichtzetten van mijn Hart en Don Demon die daarvoor in de plaats de scepter zwaait. Die dus de majeure denkfout maakt dat hij de Lord van de Wereld is, in plaats van Alles is Een, want dat kan hij überhaupt niet denken. Beter nog: dat hij er is, zorgt ervoor dat ik (ik?) niet bij dat gevoel kan van dat Alles Een is. En dan dus mijn evolutionaire mind die me als een bedreiging ziet en daar stevig tegen in gaat. Dat komt omdat de evolutionaire mind de zetel van Don Demon is. Wat zeg ik: evolutionaire mind is de uitvinder van het ego. Dat we dat even helder hebben. En als die mind zegt: “jij bent een bedreiging voor ons, het collectief” wat zou het Hart dan zeggen? Wat zou er klinken vanuit die gedachte: Alles is Een?

“Jij bent precies perfect volmaakt op maat wie je bent. Want Jij bent het. Niemand anders kan dat zijn. Omdat jij onderdeel bent van Een. Nee. Jij BENT Een. Net als Ik. En Jij. En Jij. We zijn allemaal Een. We maken samen Een. Net als Alles Een is. Dus jij hoort er bij. Zo hard als dat je er bij kunt horen. En alles wat jij doet… alles. Dus iedere gedachte, ieder gevoel, iedere emotie, iedere snauw naar je kind toe, iedere ineenkrimping als manlief iets zegt, hoort bij jou en hoort er dus helemaal bij. Alles aan jou is geliefd. Echt alles. Want het IS Jij. Hoor je wat ik zeg? Jij bent nogmaals precies perfect volmaakt op maat. Alles aan jou klopt. Jij maakt het geheel compleet. Er wordt intens van jou gehouden. Het is zelfs zo dat we niet niet van je zouden kunnen houden. Want we zijn namelijk Een. Denk je nu écht dat het mogelijk is om van één van ons niet te houden? Dat kan gewoon niet! Haha.
En je weet dit Eva! Want jij voelt het ook zo in jou. Want je dénkt wel dat je je Hart hebt dichtgezet, maar dat is alleen als je in je hoofd zit. En daar woont Don Demon. Niet een fijne plek. Dus kom uit je hoofd. Het rijk van Dualiteit en Chaos. En kom in je Hart, het Rijk van Een en van Harmonie en van Alles op zijn Plek.”

En na zo’n gesprek is het stil bij Don Demon. En realiseert zich een ander stuk van mijn intelligentie dat die stem natuurlijk precies de stem is van God. Of de Godin. In ieder geval van zo’n opperwezen dat het mislukte programmeermomentum van paps en mams goed maakt. En dat het heerlijk is om mijn zwartgeblakerde aan alle kanten blauw en rood gebutste met grote steekwonden en happen uitgehouwen vlees-hart in de handen van die heerlijke energie te leggen als ware het de grootste knuffelbare opa of die mama-appelboom Vrouwe Aioeóla uit Het Oneindige Verhaal van Michael Ende. Zucht.

En zo zijn de Abraham-religies, in ieder geval het Christendom, de échte religies, zoals bewaard in de esoterische en mystieke kanten van het geloof, herprogrammeermachines, om die Eerste Liefde die we bijna allemaal zo schrijnend ontbeerd hebben goed te kunnen maken. Voel je gezegend als je, zelfs als je de psychologische en esoterische kanten er van doorziet, je zielsbalsem niet op die plek hoeft te halen, maar in alle liefdesluxe atheïst kunt zijn. En dat jouw zoektocht gaat over het bevatten en omvatten van je bewustzijn zodat je er als een pionier in kan reizen op zoek naar plekken van zielsweelde. Zonder dat je kreupel en blind, voor dood achtergelaten, je laatste tranen huilend aan jouw weg begint.

Ben je van de laatste? Kom dan bij mij. Ik ken het eelt in je handen. Dan mag je mijn eelt voelen. En zie ik hoe dapper je bent.